Het zorginfarct komt op ons af
Er is geen ontkomen aan, we krijgen te maken met vastlopende zorg in Nederland. We kunnen met de beschikbare middelen van mensen en financiën niet meer voldoen aan de zorgvraag die ons gaat overspoelen. Daar kunnen we ons over verbazen, over mopperen, of over debatteren, maar het gaat gebeuren.
Als oorzaken lees je de toenemende zorgvraag, de vergrijzing, de krappe arbeidsmarkt en de decentralisering van zorg en ondersteuning.
Als oplossingen liggen er hervormingsvoorstellen voor, transformeren we, worden we aangestuurd op samenwerking en wat ook voorligt; we gaan ‘normaliseren’ En op dat laatste, normaliseren, daar sla ik op aan.
Toegang door indicatie, is dat ‘normaal’?
Ik durf te beweren dat hier ook een belangrijke oorzaak ligt in de situatie waarin ons zorglandschap zich nu bevindt. Want onze zorg is volledig gericht op het stellen van indicaties en diagnoses. Bij iedere vraag of behoefte die iemand kan hebben, op welk gebied dan ook, waarbij er een beroep gedaan moet worden op publieke gelden, zetten we de deur pas op nadat er een indicatie is vastgesteld, of een diagnose is gesteld, met andere woorden, als we hebben ‘ge-abnormaliseerd’
Als kind op de basisschool had ik twee klasgenoten waarvan ik op latere leeftijd pas begreep dat zij vandaag de dag waarschijnlijk niet op onze reguliere school onderwijs hadden gevolgd, maar in het systeem van speciaal onderwijs, met zorg en ondersteuning, waren terechtgekomen.
Als kind in een volkswijk in Arnhem speelde ik in een buurt waarin iedereen de man kende die soms luid roepend op straat liep, en waarvan je wist dat je hem een hand moest geven en hem terugbrengen naar het huis waar hij thuishoorde.
Als kind hadden wij op school een conciërge, tenminste, zo zagen wij hem. Alleen wisten we allemaal dat je niet alle ingewikkelde vragen aan hem kon stellen, voor een geintje was hij altijd in!
Etiketteren in plaats van normaliseren
Om te voorkomen dat er een blog ontstaat van ‘vroeger was alles beter’, dat is zeker niet zo. Waar ik wel van overtuigd ben is dat we zijn doorgeslagen in het etiketteren van mensen. We passen niet meer vanzelfsprekend op elkaar, de samenleving gaat razendsnel, er vallen mensen van de trein die vroeger nog wel werden vastgehouden door de buurt of de school waar zij terecht waren gekomen. Ze draaiden mee in het normaal en bleven overeind door datgene waar een samenleving nu juist voor is bedoeld, samen leven.
De weg terug?
En nu liggen er plannen vol, het lijkt erop dat we weg willen van wat we krampachtig hebben opgebouwd. Doordat we ons publieke geld doelmatig en met de juiste bedoelingen wilden besteden. Aan de mensen die het nodig hebben. Maar waardoor er onnodig veel mensen terechtgekomen zijn in een systeem wat hier duidelijk niet tegen bestand was.
Misschien is het zelfs wel zo dat we hierdoor ons ‘samenleven’ wel een beetje zijn verleerd…En het zou een mooie bijvangst zijn als we dat weer een beetje terugkrijgen. Naast de grote winst; de middelen die wél beschikbaar blijven komen ten goede aan iedereen die het nodig heeft…
